22-4-2018
De goden hebben mijn gebeden gehoord. Hoera hoera, ik mag nog eens het logboek schrijven. Blijkbaar deed ik vorige keer iets goed want ze vertrouwen me nog steeds. Dit wordt een logboek vol humor, tragedie, hoop en zelfvertrouwen. Heel, veel, zelfvertrouwen.
Laat ik dan maar meteen bij het begin beginnen. Nog voordat het kamp plaats vond ontstonden er al problemen. We zouden eerst het weekend ingaan met 10 tot 12 Explorertjes. Maar net zoals vorig jaar zegt opeens meer dan de helft binnen de laatste 2 weken af. Erg jammer als je al vrij hebt genomen en een programma hebt bedacht. Ik zal niet rusten totdat ik ze allemaal te grazen heb genomen. We hebben daarom maar besloten het pio-weekend op eigen terrein te houden in de hoop dat er nog wat mensen langs kwamen.
We begonnen op vrijdagavond met een opkomst geregeld door Andy. We gingen een watergevecht houden met 2 teams. Team 1 moest de vlag verdedigen, team 2 moest aanvallen. Ik zat in team 1. We hadden een paar minuten de tijd om ons voor te bereiden en een fort te bouwen. Raymond kwam met het geweldige idee om met de vlag op de kano te springen en ervandoor te gaan, zo kon team 2 nooit de vlag pakken. Het werd een soort “de Duitsers komen!” moment. Andy riep dat we nog maar 1 minuut hadden en we waren nog half aan het stuntelen om de kano van het hok te krijgen. Dus ik besloot maar te doen waar ik het beste in ben, ouwehoeren. Ik liet de kano aan de rest over, deed mijn shirt uit als afleidingsmanoeuvre en stond klaar met 2 bekers water (want helaas gaan mijn plannen niet altijd zoals het hoord) helemaal vooraan. Het plan was om een hele speech te houden over waarom we geen oorlog moesten voeren en we lekker samen tosti’s moesten eten samen, zodra de vijand tevoorschijn kwam. Het werkte misschien hooguit 6 seconden. Daarna kwam Andy naar voren stormen met 2 mega waterpistolen en schoot als een wilde. Het lukte ons wel om het vol te houden tot Raymond in het water was, maar kort daarna werden we allemaal afgeknald. Marden nam me gevangen en ging me waterboarden totdat ik zou vertellen waar de vlag was, maar ik hield dapper vol en bleef trouw. Terwijl ik ‘dood’ op te grond lag hoorde ik opeens een harde plots met wat geschreeuw. Andy was het meer in gesprongen om Raymond te pakken, het is hem alleen niet gelukt. Waarschijnlijk was Raymond met een peddel reden genoeg om toch maar weer terug te zwemmen.
Later in de avond hebben een aantal genoten van het appelsap 🙂 van de stam. Marden had per ongeluk een fles Captain Morgan laten vallen van de stam toen hij de koelkast opendeed. Dat was nog meer aansporing om onze toren de volgende dag erg hoog te maken. Om 2 uur lag ik met Marden in een tentje, we hadden er alleen niet gedacht dat we nog 2 uur door zouden lullen.
Hier poseren Jasper en ik zich bij een creatie van Marden.
Fuck yeah, dat was de beste 3 uur slaap van mn leven. Raymond had er duidelijk veel zin in. We werden om 8u wakker gemaakt, toen ik mijn tentje opendeed was hij al druk bezig met palen tillen. Het idee om lekker te zitten en te kijken naar Raymond die aan het ploeteren was beviel me wel. Rutger en ik zijn even snel boodschappen gaan doen aangezien we dat nog niet gedaan hadden. Raymond en Marden hadden de eerste palen al geknoopt toen we terugkwamen. Toen pas gingen we ontbijten. Min het avondeten leefden we maar van 1 ding, TOSTI’S. Net als bij de lan-party (waar er 3 kilo kaas doorheen ging) hadden we een groot blok kaas gekocht voor ons 4en en genoten van tosti’s.
Hier kijkt Marden alsof hij weet wat ie doet.
Het was de hele dag van super weer! De zon straalde en het was warm. Tijd om mijn shirt uit te doen. Het was tijd om dat witte felle licht, genaamd mijn buik weg te branden. Het bouwen ging geweldig. We hebben bijna het hele pio-hok leeg geroofd voor onze toren. We hebben bovenop eerst onze keuken gemaakt waar we gingen koken en eten. Eline en Stefanie kwamen in de avond ook nog langs (vet gezellig) en aten met ons mee. Ze boden zelfs aan de afwas te doen wat zeer gewaardeerd werd. We hadden tering veel beslag gemaakt voor pannenkoeken en dat is allemaal op het nippertje op gegaan. Helaas moesten we daarna tragisch afscheid nemen van Marden want die moest naar huis. WAAROM VERLATEN DE CUTIES ONS ALTIJD ALS EERSTE. Wat?
Nadat we daar klaar mee waren was het tijd voor iets nieuws. We hebben de keuken naar beneden gehaald en 2 banken omhoog gehesen. We gingen er een fucking bioscoop van maken. Rutger had het witte doek aan 2 palen gemaakt waardoor we een scherm hadden voor de beamer. De gehele rotonde en alles wat er achter lag kon meegenieten van onze film. We keken de film Eurotrip, dus uiteraard werd er enthousiast getoeterd door auto’s tijdens de pikante scenes.
Damn dit wordt een lang logboek, maar FUCK IT. Na de bios hebben we het doek naar beneden gehaald en bovenop een vuurtje gemaakt met marshmallows. De stam was gezellig (zoals altijd) en kwamen af en toe ook even kijken. Schijnbaar was die Captain Morgen niet te zuipen en vonden ze het niet erg. Maar een bedankje aan ons voor het ervan af komen zat er helaas niet in. Ik ben wat eerder gaan slapen dan de rest ( woow Daan, vet verantwoordelijk) ja ik weet het… Maar ik was moe en moest de komende dagen daarna ook nog normaal functioneren. Dus om rond tien over 1 ben ik hem gepeerd en gaan slapen. Rutger en Raymond hadden bovenop op de banken geslapen.
Foto’tje van de keuken. Ik zit vooral niet op het dak, want dat zou vet gevaarlijk en onverantwoordelijk zijn….
De volgende ochtend gingen we alles opruimen (met zn 3en helaas). Het ging veel vlotter dan het opbouwen (uiteraard) en we waren rond 11 uur al klaar. Daarna hebben we alle rotzooi binnen opgeruimd wat er nog lag van Andy’s opkomst. (hint hint Andy) We hebben nog een poging gedaan om dat kilo blok kaas weg te werken maar het is ons helaas niet gelukt. (we speelden niet vals, alleen eten als je het op een tosti propt.
Overall was het echt een leuk weekend, jammer dat er zoveel mensen niet kwamen. Het was gewoon op het eiland zelf dus het excuus ‘ik moest werken’ of ‘ik had schooldingen’ trap ik niet in. Het was niet zo’n indrukwekkende toren als vorig Pioweekend maar toen waren we ook met bijna 2x zoveel mensen (wel 7). Achja ze weten niet wat ze gemist hebben. Wel als ze dit logboek lezen maar volgens mij doet bijna niemand dat. Dus hallo aan degene die dit verhaal over 5 jaar toevallig tegenkomt. Ik hoop dat je het een soort van leuk vond.
Daan